گویند آسمان و زمین با این همه کهکشان و ستاره و سیاره ها و این همه وسعت و پهناوری همچون حلقه انگشتری باشد در بیابانی وسیع به نام آسمان دوم. آسمان دوم هم به مانند حلقه انگشتری در بیابانی وسیعتر بنام آسمان ســوم باشد. این نــسبت تا آسمان هفــتم می رود. عرش آنجا که خدا می داند بیابانی وسیعتر است برای حلقه انگشتری آسمانها. تصور این در عقل نمی گنجد!!
و خدا این همه عظمت را با یک اراده ، تدبیر میکند. و این آنچه که او بزرگی بخشید جایی برای دل من و تو ندارد.!
... مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک ...
خدای عظیم با این همه مظاهر عظمت که خلق کرد در جایی جای دارد که بنده حقیر و کوچکش سالهاست از آن بی خبر است. دل من ، دل تو ، دل همه آدمهای خاکی جایگاه این کبریایی است.
من از رگ گردن به تو نزدیکترم ...!
خدای من دل از آسمانها و زمین و عرش انگار عزیزتر شد که تو در آن سکونت داری ؟!
عمری است پی تو آواره آسمانهاییم ؛
کاش دو سه چند باری هر روز سری به دلهامان بزنیم . بزداییم هر گرد و غباری که به آن چسبیدست!
